I am back

Writing after 6 months...it is always good to be back.

After moving to new office, life has been busy with work and i enjoy it. Manju has started her complaints again about me being workaholic....but what to do? i am like that...

trying to establish the contacts with old folks...

Attu celebrated his 10th birthday two weeks back...yesterday was sruthi's birthday.

Did not visit Mom for long time (almost 2 months)...do not have the courage to see her.

Hope...i will continue to write. Let us see.

Catching up with Rajkumar and Manikandan

I had opportunity to catch up with two folks with whom I spent my first day in Bharathiar university.

Went to Bangalore (ofcourse, self drive) from 11th to 13th March 2011. Trip was mainly to pack our things from Manju's home as it is going to be sold in the first week of April (My mom-in-law moves back to chennai). Looking at the 30 years house (My father-in-law built it 30 years back, after coming from tirupur to bangalore with empty hands and pockets) being sold, I could not stop wondering how easy it is for the kids to forget their parents sacrifices. I am sure that house may not be just bricks and cements for my parent-in-laws, it should have been their blood and bones...But, then that is life...as the pace of life increases, the value attached to everything is seen only in money.

Called up Rajkumar on the 11th evening (he told me he would call me in half an hour in a husky voice --- ofcourse, it was a meeting) and suddenly planned to meet him at home. Took an auto (Only myself) to Tippasandra from vijayanagar...the auto driver had shown me atleast half of Bangalore (from KR Market, MG Road, Koramangala, indira nagar and then tippasandra)...I had no complaints, anyway...two reasons, first i was not in a hurry and second  i paid only for the meter...I was always convinced that the auto drivers in Bangalore (for that matter of fact, in many parts of karnataka) know tamil, hence i never try to strike conversation/negotitations with other languages...i had a lengthy chat with the driver (he had a nice sound system fixed in his auto and was courteous enough to volume down whenever i got phone calls)...

Ended up Rajkumar's home at around 8:30 pm...Rajkumar was all planned (as usual) and i did not want to interrupt in his plan (for a change)...had a nice chat with him, sangeetha (his wife) and the two kuttis...he took me to south indies with his family in his swift dezire and it was really a nice food...i guess he expected me to eat like my old days (one full saravanabhavan meals + one curd rice), but i disappointed him with my poor performance. We were talking mainly about unibhar days (probably sangeetha might have been tired of hearing it again and again)...Anjac (It is Rajkumar, if you do not know) talked about all the unibhar class mates who met him in bangalore (the list included Rajendran, Murali, Shanmugam alias chammu, Kumar)

One thing I mentioned to sangeetha was (though she knows) Anjac was always a fully compliant and sincere...be it college, hostel, apartment where we stayed...he was and is a person, to whom compliance is never an issue...and good to see that he carries that value even today...

I asked Anjac how is life after his parents (they both passed away)...his answer can not be explained...it can be only felt...

Anjac was too worried to send me back in the auto again (@ 10:30 pm) ...i told him, it is ok and took an auto back with Anjac tried to speak to auto driver in kannada, ended up speaking in tamil ...this time, it was a short route (since i have to pay 1.5 times). I had seen plenty of girls on my way back, roaming around bangalore at that hour and most of them were with their friends or alone...i was surprised, since it is quite rare in chennai...You can call it women's liberty or cultural change or economic impact...i wondered on the way back to home that whether the girls are the reason Anjac worried about me going alone in auto...

Manikandan came to tirunelveli last week and we had a chat over the phone last week and decided to catch up in chennai when he takes flight to Australia (on 19th March)...I invited him to my home, but he came to chennai with his cousin and stayed with him (we always wonder how many cousins mani has)...Met up with Mani on 19th March and drove him from his cousins house to airport...he was anixiously waiting for me (not due to excitement in meeting me, rather whether i would come there to pick him up at right time)...after he witnessed me missing my flight from singapore to chennai, he is always sceptical about my punctuality...(for that matter of fact, all my friends are sceptical about my punctiality)...

Mani and Anjac spoke on the speaker phone...talks were surrounding chennai bus...(no wonder)...

Was talking about Mani's family and Prabhu with Mani...

Oh on the looks front, both Anjac and Mani have few grey hairs, but look almost the same...both have lost a bit of weight...Both looked good in full make up (as usual) and me (as usual) with oily face and uncombed hair.

Before finishing, though people change a lot during their life...there are some habits in their blood...and i have noticed...

Anjac's compassion and tenderheartedness...

Mani's eye blinking...

My good old days - Unibhar days

சென்ற மதம் (ஜனவரி 22 & 23), பாரதியார் பல்கலை செல்லும் வாய்ப்பு கிட்டியது. ஹரியின் (மஞ்சுவின் தம்பி) குழந்தை பார்க்க ஈரோடு போன வேலையில், மருதமலையையும், பாரதியாரையும் தரிசித்தேன்.

சனி அன்று அதிகாலை காரில் கிளம்பினோம். long drive வாழ்க்கையின் ஒரு அங்கமாகி விட்டது. ஈரோடு சென்று குழந்தையை பார்த்து விட்டு (it was a cute little girl baby and i was very excited to carry her....long time, since carrying infants)...கோயம்புத்தூர் இரவில் சென்றோம். எண்ணம் சிறகடிக்க, மனசெல்லாம் மத்தாப்பூ. (Not just that, i also had the pressure of explaining the places and incidents to Atulya and Manjula, since they kept wondering, why i had been smiling always)...

காலம் எல்லாவற்றையும் மாற்றுகிறது. கோவைக்கும் விதிவிலக்கு கிடையாது. கிராஸ் கட் ரோட்டில் உள்ள லக்ஷ்மி ஹோடேலில் தங்கினோம். கிராஸ் கட் ரோடு இப்போது oneway ஆகி விட்டது. நிறைய branded shops வந்து விட்டது. ஆனாலும் அன்னபூர்ணா அப்படியே உள்ளது.

Sunday மருதமலை சென்றோம். This time, i drove up. மலைகளை காணும் போதெல்லாம் எனக்கு தோன்றுவது "ஒரு பொல்லாப்புமில்லை" (courtesy - Balakumaran). இயற்கை என்றுமே பிரம்மாண்டம், என்றுமே அழகு, என்றுமே இளமை, என்றுமே வியப்பு. மருதமலையின் மேல் தனியாக அமர்ந்து என்ன சிறகில் சிறகடித்து பறந்த நாட்கள் 

 மனதில் விரிந்தன. முதன் முதலில், என் வகுப்பில் அனைவரும் (note the point - everyone) சென்ற இடம் மருதமலைதான்.

இன்றளவும் மருதமலையில் பெரிய மாறுதல்கள் காணவில்லை , அல்லது, நான் காண விரும்பவில்லை. நான் சென்றது ஞாயிறு என்றாலும், அழகான யுவதிகளுக்கோ அல்லது உடன் வரும் இளைஞர்களுக்கோ குறைவில்லை.

கல்லூரி நாட்களில் ஒரு கோயிலுக்கும் உள்ளே சென்றதில்லை. கல்யாணத்திற்கு முன்னால் வரை அதற்கான அவசியமும் தெரிந்ததில்லை. ஆனால், அட்டுல்யா பிறந்த பின்பு, கோயில் வாழ்க்கையின் ஓர் அங்கமாகிவிட்டது (Where else you think, you teach your kids traditions and history, i reckon...)

கல்லூரி நாட்களில் மருதமலை ஒரு போக்கிடம் மட்டும் கிடையாது. அதற்கும் மேல். களைப்பான நடைக்கு பின் படுத்து இளைப்பாற இயற்கை தந்த படுக்கை, மன சஞ்சலமான நேரங்களில் தாய் மடி, உற்சாகமான நேரங்களில் ஏறி விளையாடும் அடர்ந்த காடு. இப்படி நிறைய, என்னால் இன்றும் வரையறுக்க முடியவில்லை.

கோயிலில் பெரிய மாறுதல்கள் இல்லை. கட்டணம் உள்ளது. செல்லும் பாதை  கம்பிகள் மூலம் நெறி (கட்டு) ப் படுத்தப்பட்டுள்ளது. முருகனை அன்று பார்த்தது இல்லை என்பதால், இப்போது வித்தியாசம் காண இயலவில்லை.

நாங்கள் மலை ஏற செல்லும் வழியில்  சுவர்கள் கட்டப்பட்டுள்ளது. மஞ்சுவிடமும், அட்டுவிடமும் எங்கள் மலை ஏற்ற அனுபவங்கள் பற்றி கூறியதெல்லாம் எனக்கு நானே நினைவூட்டும் முயற்ச்சி என்றே நினைக்கிறேன். ( மழை நின்ற பின்னாலும் இலை சிந்தும் துளி அழகு).

எங்கள் சிகரம் (மருதமலை சிகரம்) தொட்ட கதை கேட்ட அட்டு இப்போது வாசுவை (தம்பா) ஒரு ஹீரோ போலவே நினைத்துள்ளான்.

மருதமலை என்று சென்றாலும் திரும்பி வர மனம் வராது. இந்த முறையும் விதி விலக்கு அல்ல.

கீழே இறங்கி வந்த பின், மலையை ஏக்கத்துடன் திரும்பிப் பார்த்தேன். பைரனின் கவிதை வரிகளின் அர்த்தம் புரிந்தது.  

"அழகாய் பரந்து விரிந்து கிடக்குது காடு.

போக வேண்டிய இடம் மிக தூரம் உள்ளது".

Next I went to Bharathiar university. Will be in the next blog.